როგორ დაიღუპა გოგო, რომელსაც კესანები უყვარდა

სიღნაღში, 26 მაისის ღონისძიების დროს, მოულოდნელად გარდაიცვალა სიღნაღის მერიის ადმინისტრაციის უფროსი, ეკა გულიაშვილი. ცისფერთვალება, ლამაზი გოგო პროფესიით ჟურნალისტი იყო და გარკვეული პერიოდი ,,სპექტრში” მუშაობდა. შემდეგ სიღნაღის მერიაში პრესამსახურს ხელმძღვანელობდა, საიდანაც ადმინისტრაციის უფროსად დანიშნეს. დედისერთა ეკა, სიღნაღიდან სოფელ ანაგაში გათხოვდა. მას და მის მეუღლეს, ერთი ვაჟიშვილი ჰყავთ- დათუნა.

ეკას მეგობრები ამბობენ, რომ ბოლო პერიოდში იგი ხშირად ავადმყოფობდა- გულის პრობლემები ჰქონდა და სტენდიც ჩაუდგეს. პანდემიის დროს ორჯერ აიცრა, რის შემდეგაც თავბრუსხვევები დაეწყო. ხშირად ამბობდა თურმე, ნეტავ, არ ავცრილიყავი, მას მერე ჯანმრთელობა ვეღარ დავიბრუნეო. დედაც ავად ჰყავდა და მასზე უფრო ძალიან წუხდაო. ეკა საკუთარ ფეისბუქგვერდზეც აქვეყნებდა სევდიან და ავადმყოფობასთან დაკავშირებულ ამბებს. ,,თუ ადრე თბილისში სპექტაკლის, კონცერტის ან ახალი გამოფენის სანახავად მივდიოდი, უკვე რახანია მგზავრობის დანიშნულება შეიცვალა და დედაქალაქს, ძირითადად, ექიმთან ვიზიტისას( ჩემი ან დედაჩემის) ვსტუმრობთ. ეს პროცესიც რაღაც რიტუალივით იქცა და ყველა ჯერზე პატარა თავგადასავალივით მრჩება. ჩემი და დედას რანდევუ, ტრადიციულად, ისანში შედგა და კლინიკამდე კითხვა-კითხვით მივედით. შუქი არ არის, გენერატორია ჩართულიო. უზარმაზარ გენერატორს უფრო უზარმაზარი ხმა ჰქონდა (იმხელა, რომ მგონი დედას წამიერად მოეხსნა ის პრობლემა, რის გამოც მივედით). მოკლედ, შესაბამისი პროცედურების გავლის შემდეგ, ასათიანზე გაგვიშვეს, საგიჟეთი რომ იყო, იქ მიხვალთო მე, რომელიც ძალიან ცუდად ვიმახსოვრებ გზებს, ამ საქმეში ჩემზე უარეს დედაჩემს, ამაყად განვუცხადე, იქ მისვლას რა უნდა მეთქი და ჯერ მირიანს, შემდეგ, მეტი დამაჯერებლობისთვის, ვაჟაზე დაბადებულ- გაზრდილ ახლობელს დავურეკე და ასე სასურველ შენობამდეც მივედით.

-საგიჟეთში, შვილო? დედა მოგიკვდეს – გულიანად ამოიოხრა დედამ.

ცოტა ხნის ლოდინის შემდეგ შეგვიშვეს. ქალბატონი, რომელიც ჩვენი საბუთების ასლებს აკეთებდა და განაცხადს ავსებდა, გაუჩერებლად, გაბრაზებული ტონით შესჩიოდა თავისსავე კოლეგას- დაკვირვებული ვარ, მარი როგორც გადის შესვენებაზე, ეს ხალხი მაშინ მომაწყდება ხოლმეო და თან თავს ოსტატურად ჩემკენ და ჩემ შემდგომ რიგში მყოფი ბიჭისკენ იქნევდა. უხერხულობა ყურების წვით დამეწყო, მეც გადავხედე იმ ბიჭს, მაგრამ არცერთს არ გვქონდა ისე საქმე, დაგვესვენებინა ის ქალბატონი და წამოვსულიყავით… განაცხადზე ხელი მომაწერინა და გამომისტუმრა, კითხვა კითხვად დამიტოვა, პასუხი ვერ თუ არ გამცა. ჩემდაუნებურად, ჩვენი გოგოები Natela Shabalaidze Sopo Mchedlishvili მაიკო მირიანაშვილი გამახსენდნენ, არც დაღლას, არც ცუდად ყოფნას, შიმშილსა თუ წყურვილს რომ არ იმჩნევენ, მოქალაქეს თბილად და სიყვარულით იღებენ და ისტუმრებენ… არაფერი დამკლებია ამ გულგრილობით, იმ კითხვის პასუხიც სხვისგან გავიგე, მაგრამ ზოგადად, ,,მე არ მეხება, მე არ მახსოვს, მე არ ვიცი” ხომ გვღუპავს ადამიანებს…” _ დაწერა 5 მაისს ეკამ.

,,ეკა, თვალებს არ უჯერებდი,რომ ვკითხულობდი რა სამწუხაროა,სიცოცხლით სავსე ენერგიული,განათლებული,თბილი,კეთილი ალბათ არ დავიღლები ჩამოთვლით ისეთი დადებითი ადამიანი იყავი….რა მძიმეა შენი ოჯახისთვის სამძიმარი”.

,,ღმერთმა დაგიმკვიდროს ცათა სასუფეველი სადაც მართალნი განისვენებენყველასგან გამორჩეულო,თბილო,საუკეთესოთა შორის საუკეთესო იყავირატომ…….სული და გული მტკივა “.

,,ვიზიარებ მარიკას და კუკურის,სიღნაღის დიდ მწუხარებას.

ნათელი ეკას”.

,,ეკა, ჩემო ლამაზო, კეთილო, თბილო, ერთგულო მეგობარო, როგორ არ მინდა ამ საშინელების დაჯერება სიტყვებს თავს ვერ ვუყრი.. არ ვიცი რა ვთქვა…შენთან სიკვდილს რა უნდოდა?! შენ ხომ შენი დათუნას წარმატებით და მომავლით უნდა გაგეხარა… რამდენი მიზანი და გეგმა დაგრჩა განსახორციელებელი… მანიუნა ახლა არ გეცოდება ამ დღეს

რომ მოესწრო?!! მაგრამ… რა ვუთხრათ ამ წუთისოფელს, წაგვართვა შენი თავი?? არ მჯერა რომ შენი სილამაზე მიეფარება ამ წუთისოფელს….

მშვიდობით… ოდესმე ყველა შევხვდებით იმიერში…”

_ წერენ სიღნაღელები.