„მისი წას­ვლით ყვე­ლა­ფე­რი დავ­კარ­გე“

რე­ჟი­სორ­მა გი­ორ­გი შენ­გე­ლა­ი­ამ ფილ­მში „ხარება და გოგია“ ცნობილი სპორტსმენები, ომარ ფხა­კა­ძე და ლე­ვან თე­დი­აშ­ვი­ლი მიიწვია. მათ ხარება და გოგიას დაუვიწყარი სახეები შექმნეს.

ვე­ლოს­პორ­ტის ლე­გენ­დის, ომარ ფხა­კა­ძის შვილი, ბაია ფხაკაძე ამბები.ჯი-ისთან იხსენებს:

.

– სპორ­ტსმე­ნე­ბის შვი­ლი ვარ – დე­დაც ალექ­სან­დრა (დონა) ჯა­ნუ­ყაშ­ვი­ლი ტან­მო­ვარ­ჯი­შე იყო და საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ჩემ­პი­ო­ნი. მა­მა­ჩემ­თან ცოტა და­ი­ჩაგ­რა, რად­გან ის 10 გზის საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ჩემ­პი­ო­ნი გახ­ლდათ. მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე სამი მე­და­ლი აქვს აღე­ბუ­ლი – პირ­ვე­ლი, მე­ო­რე, მე­სა­მე.

სა­ერ­თოდ, მა­მა­ზე სა­უ­ბა­რი, მისი შე­ფა­სე­ბა ჩემ­გან უხერ­ხუ­ლია, მაგ­რამ რო­გორც ამ­ბო­ბენ, მარ­თლა ტა­ლან­ტი იყო. სპორ­ტუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა აღ­ნიშ­ნავს, რო­მელ სა­ხე­ო­ბა­საც არ უნდა გაჰ­ყო­ლო­და, ისე­თი­ვე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ ვე­ლო­სი­პე­დი არ­ჩია. წარ­მო­შო­ბით ქუ­თა­ი­სი­დან იყო. ყო­ჩა­ღი ბიჭი კარ­ლო შენ­გე­ლი­ამ, შემ­დგომ­ში მის­მა მწვრთნელ­მა, შე­ამ­ჩნია – ამის­გან მა­გა­რი სპორ­ტსმე­ნი დად­გე­ბაო და თბი­ლის­ში და­ი­ბა­რა. 2 თვე­ში, 16 წლის ასაკ­ში სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნი გახ­და, 21 წლი­სა კი, მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნი.

– ცხოვ­რე­ბა­შიც ასე­თი მებ­რძო­ლი ხა­სი­ა­თი ჰქონ­და, დიდი სპორ­ტუ­ლი ჟინი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა­შიც ვლინ­დე­ბო­და?

– რე­ჟი­სორ­მა გი­ორ­გი შენ­გე­ლა­ი­ა­მაც ფილმში „ხა­რე­ბა და გო­გია“ იმის მი­ხედ­ვით შე­არ­ჩია, რომ მისი ხა­სი­ა­თი ხა­რე­ბას ტი­პაჟს შე­ე­სა­ბა­მე­ბო­და. მარ­თლაც, ფილ­მს რომ ვუ­ყუ­რებ, იქ არა­ფერს თა­მა­შობს და თვი­თო­ნაც ასე­თი იყო. ცხოვ­რე­ბა­შიც არას­დროს, არ­ცერთ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში არ უთა­მა­შია. ვაჟ­კა­ცუ­რი გახ­ლდათ, საკ­მა­ოდ ფი­ცხიც, მაგ­რამ სა­მარ­თლი­ა­ნად. იყო თბი­ლი, იუ­მო­რიც, რო­გორც ქუ­თა­ი­სელს ჰქონ­და. ვინც იც­ნობ­და, მათ­გან დღემ­დე ვის­მენ ფრა­ზებს, რომ მამა ნამ­დვი­ლი ქარ­თვე­ლი ვაჟ­კა­ცი იყო.

დო­ნა­რა ჯა­ნუ­ყაშ­ვი­ლი, ომარ ფხა­კა­ძის მე­უღ­ლე:

– მე და ომარ­მა ერ­თმა­ნე­თი სპარ­ტა­კი­ა­და­ზე გა­ვი­ცა­ნით. მა­შინ საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის მოს­წავ­ლე­თა სპარ­ტა­კი­ა­დე­ბი ტარ­დე­ბო­და და ერთხე­ლაც მინ­სკში მთე­ლი დე­ლე­გა­ცია ერ­თად ვი­ყა­ვით. იქ თქვეს, ვი­ღაც ქუ­თა­ი­სი­დან არის ჩა­მო­სუ­ლი, დიდი ბრგე, ძლი­ე­რი ბიჭი ომარ ფხა­კა­ძეო. ოღონდ მე ჯერ არ მყავ­და ნა­ნა­ხი, თურ­მე მას იქ შე­ვუმ­ჩნე­ვი­ვარ, – თვი­თონ ასე ამ­ბობ­და ხოლ­მე.

მერე დარ­ბაზ­ში ჩვენ­თან თა­ვის ყაზ­ბე­გელ მე­გო­ბარ­თან ერ­თად მო­ვი­და, მეც ყაზ­ბე­გი­დან ვარ. თა­ვი­დან მე­გო­ნა, იმ ბიჭს მოჰ­ყვა, მაგ­რამ თურ­მე ჩემს სა­ნა­ხა­ვად მო­სუ­ლა… იმის მერე ასე იყო – ხან გა­მოჩ­ნდე­ბო­და, ხან – არა. მე კი მის და­ნახ­ვა­ზე სულ ვი­მა­ლე­ბო­დი, მაგ­რამ ბო­ლოს ისე მოხ­და, რომ ცო­ლად გავ­ყე­ვი.

პა­ე­მან­ზე მას­თან არც ერთხელ არ გავ­სულ­ვარ. მოკ­ლედ, ისე მოხ­და, რომ ვარ­ჯი­შის შემ­დეგ, სპორ­ტუ­ლი დარ­ბა­ზი­დან წავ­ყე­ვი, ჭი­და­ო­ბა არ და­მი­წყია…

ასე ვამ­ბობ ხოლ­მე – ომა­რის ავად გახ­დო­მი­დან და გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან ჩემი ცხოვ­რე­ბა მარ­თლა და­ვამ­თავ­რე. მისი წას­ვლით ყვე­ლა­ფე­რი დავ­კარ­გე, ამ ცხოვ­რე­ბა­ში ძა­ლი­ან დაბ­ნე­უ­ლი დავ­რჩი. არა­და უკვე 30 წე­ლია, ჩვენ გვერ­დით აღარ არის… 48 წლის იყო, რომ ამქვეყ­ნი­დან წა­ვი­და. ბა­ი­ა­საც, ჩემს შვილს მე­უღ­ლე 48 წლის ასაკ­ში გარ­და­ეც­ვა­ლა – დედა-შვილ­მა რა­ღაც ასე­თი ბედი გა­ვი­ზი­ა­რეთ.

– ფილ­მის “ხა­რე­ბა და გო­გი­ას” გა­და­ღე­ბის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბეთ…

– გი­ორ­გი ენ­გე­ლა­ია არ იც­ნობ­და ომარს. უბ­რა­ლოდ გი­ორ­გიმ მსგავ­სე­ბა ნახა ხა­რე­ბა-გო­გი­ა­სა და ომა­რი-ლე­ვანს (თე­დი­აშ­ვილს) შო­რის. დიდ­ხანს ცდი­ლობ­და, ომა­რი ამ როლ­ზე და­ე­თან­ხმე­ბი­ნა. ომარს გარ­და­სახ­ვის უნა­რი ნაკ­ლე­ბად ჰქონ­და. იყო ისე­თი, რო­გო­რიც იყო. ამ­ბობ­და, ესა ვარ, რაც ვარ, ერთი ქუ­თა­ი­სე­ლი ომა­რიო. მოკ­ლედ, სა­ნამ სცე­ნა­რი არ წა­ი­კი­თხა და სა­ნამ ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი არ ჩა­ე­რია, მათ შო­რის მთავ­რო­ბა, მა­ნამ­დე არ და­თან­ხმდა. გა­და­ღე­ბებ­ზე ყვე­ლა­ნი და­მე­გობ­რდნენ, თუმ­ცა იმ პე­რი­ოდ­ში ომა­რი შიმ­ში­ლობ­და.

– რა­ტომ?

– მა­ნამ­დე მოს­კოვ­ში ცუ­დად გახ­და, მა­ღა­ლი წნე­ვა ჰქონ­და, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წა­იყ­ვა­ნეს და იქ ვი­ღაც ქი­რურგ-ონ­კო­ლოგს უთ­ქვამს, სიმ­სივ­ნე გაქვს, მაგ­რამ ეს კიბო არ არი­სო. რომ ჩა­მო­ვი­და, მოს­კოვ­ში კვლე­ვებ­ზე ისევ წა­ვე­დით, მაგ­რამ იმა­ვე სპე­ცი­ა­ლის­ტმა ის სიმ­სივ­ნე მერე ვე­ღარ აღ­მო­ა­ჩი­ნა. ისე გა­მო­უშ­ვეს, ოპე­რა­ცია არ გა­უ­კე­თეს… რაც შე­ე­ხე­ბა შიმ­ში­ლო­ბას, წნე­ვამ თა­მა­ში რომ და­ი­წყო, კარ­დი­ო­ლოგ­თა­ნაც ვი­ყა­ვით და ერთ-ერ­თმა ექიმ­მა ურ­ჩია, ორ­გა­ნიზ­მის­თვის შიმ­ში­ლო­ბა კარ­გი­აო. ერთხელ 3 დღე, მერე 5 დღე იშიმ­ში­ლა.18 დღეც უშიმ­ში­ლია, მა­შინ აფხა­ზეთ­ში ვი­ყა­ვით, სა­დაც რა­ღაც საქ­მე­ზე თბი­ლის­ში გა­მო­ი­ძა­ხეს და ის ნა­შიმ­ში­ლა­რი მარ­ტო წა­მო­ვი­და მან­ქა­ნით. ფი­ზი­კუ­რად და სუ­ლი­ე­რად ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი იყო… წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ერთხელ 30 დღე მხო­ლოდ გა­მოხ­დილ წყალ­ზე იყო… ამ ამ­ბე­ბი­დან 5-6 წლის მერე ცუ­დად გახ­და და სა­ბო­ლო­ოდ კიბო და­უდ­გინ­და. გაკ­ვე­თეს და მე­ტას­ტა­ზე­ბი ბადე ქონ­ზე იყო მო­დე­ბუ­ლი… მე რომ და­მი­ძა­ხეს, მე­გო­ნა, სის­ხლის გა­დას­ხმა იყო სა­ჭი­რო, ერთი ჯგუ­ფის სის­ხლი გვქონ­და… ფაქ­ტობ­რი­ვად, ერთ თვე­ში გარ­და­იც­ვა­ლა.

ამბები.ჯი