„64 წლის გავთხოვდი…“

სას­წრა­ფომ და­აგ­ვი­ა­ნა, წნე­ვის დამ­წე­ვის გა­რე­შე გა­და­იყ­ვა­ნეს კლი­ნი­კა­ში და ტვინ­ში სის­ხლის ჩაქ­ცე­ვით გარ­და­იც­ვა­ლა. სრუ­ლი­ად ჯან­მრთე­ლი ადა­მი­ა­ნი, სი­ცო­ცხლით სავ­სე, იმ­დე­ნად ახალ­გაზ­რდუ­ლი იყო, ყვე­ლას გა­ო­ცე­ბას იწ­ვევ­და. ახალ­გაზ­რდა ბი­ჭე­ბი არ იყ­ვნენ იმ­დე­ნად ენ­თუ­ზი­აზ­მით სავ­სე და მხი­ა­რუ­ლე­ბი, რო­გორც ჩემი მე­უღ­ლე. მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მერე ათი წელი ისე­თი დეპ­რე­სია მქონ­და, ან­ტი­დეპ­რე­სან­ტებს ვსვამ­დი. ხალ­ხი ვერ მა­ტყობ­და, მხო­ლოდ მე ვი­ცო­დი, რა სა­შინ­ლად ვი­ყა­ვი. ან­ტი­დეპ­რე­სან­ტებს ახ­ლაც ვსვამ, ოდ­ნავ თით­ქოს გა­მოვ­დი­ვარ. რთუ­ლია, როცა ასეთ მზრუნ­ველს, ნამ­დვილ მე­გო­ბარს კარ­გავ.

მახ­სოვს სა­ვარ­ჯი­შოდ პარკში, აუზ­ზეც რომ დავ­დი­ო­დი, ვუ­თხა­რი, თურ­მე ვე­ლო­სი­პე­დიც ძა­ლი­ან კარ­გი ყო­ფი­ლა ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვის-მეთ­ქი. სამი დღის მერე დი­ლით და­მი­ძა­ხა, გა­მო­დი, ვე­ლო­სი­პე­დი მო­გიყ­ვა­ნეო. სახ­ლის წინ ძა­ლი­ან კარ­გი, გერ­მა­ნუ­ლი ვე­ლო­სი­პე­დი ეყე­ნა, იმ დროს ვე­ლო­სი­პე­დის ტა­რე­ბაც კი არ ვი­ცო­დი. და­მამ­შვი­და, ტა­რე­ბას ის­წავ­ლიო, პარკში დავ­ყავ­დი და ასე მას­წავ­ლა ტა­რე­ბა. ჩემი მე­უღ­ლე რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, წყალ­ტუ­ბო­ში დავ­კრძა­ლეთ. არაფ­რით შე­მეძ­ლო, კვი­რა­ში ერთხელ მა­ინც საფ­ლავ­ზე არ გავ­სუ­ლი­ყა­ვი, რაც ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო. ყო­ველ­თვის სხვას ვერ ვთხოვ­დი წაყ­ვა­ნას და ამი­ტო­მაც გა­დავ­წყვი­ტე, მან­ქა­ნის მარ­თვა მეს­წავ­ლა. ავ­ტოს­კო­ლა­ში ვი­ა­რე, ჩა­ვა­ბა­რე გა­მოც­და, მარ­თვის მოწ­მო­ბა ავი­ღე და დღეს შე­სა­ნიშ­ნა­ვად ვა­ტა­რებ. რვა წე­ლია მან­ქა­ნას ვა­ტა­რებ და ერთი ჯა­რი­მაც კი არ მომ­სვლია.

– ქორ­წი­ლი გა­და­ი­ხა­დეთ?

– დიახ, ჩვენს სახ­ლში დიდი მი­სა­ღე­ბია და იქ იყო სუფ­რა გაშ­ლი­ლი, ჯვა­რიც და­ვი­წე­რეთ. თეთ­რი კაბა მეც­ვა, მაგ­რამ დიდი ფო­ფი­ა­ლა კაბა კია არა, სო­ლი­დუ­რი, რო­მელ­საც ისე­დაც ვიც­ვამ­დი გა­მო­სას­ვლელ დღე­ებ­ში. მე­უღ­ლე ქვრი­ვი იყო, მე გა­უ­თხო­ვა­რი. ერ­თად ექ­ვსი წელი ვი­ყა­ვით, შემ­დეგ მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, უცა­ბე­დი სიკ­ვდი­ლით გარ­და­იც­ვა­ლა. ქა­ლაქ­ში გა­და­ვად­გილ­დე­ბო­დით, უცებ მან­ქა­ნა გა­ა­ჩე­რა, რა­ღაც ხელი, ფეხი და­მე­ჭი­მაო…

– რა პრო­ფე­სი­ის ბრძან­დე­ბით?

– ბუ­ღალ­ტე­რი ვარ, მაგ­რამ დღეს ჩემი პრო­ფე­სი­ის მი­ხედ­ვით არ ვმუ­შა­ობ… სა­ნამ გავ­თხოვ­დე­ბო­დი ჩემი სახ­ლის წინ პა­ტა­რა მა­ღა­ზია მქონ­და, გა­თხო­ვე­ბის შემ­დე­გაც ცოტა ხანს ვა­მუ­შა­ვე. მე­უღ­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ ჩემს სახ­ლს შე­ვე­ლიე, მაგ­რამ მე­უღ­ლი­სას ვერა, რად­გან მსურ­და მისი სახ­ლი სულ მოვ­ლი­ლი ყო­ფი­ლი­ყო. დღეს პირ­ველ სარ­თულ­ზე მდგმუ­რე­ბი მყავს, მათი გა­დახ­დი­ლი ქირა და პენ­სია გახ­ლავთ ჩემი შე­მო­სა­ვა­ლი.

– რა თქვე­ნე­უ­ლი სა­ი­დუმ­ლო გაქვთ თა­ვის მოვ­ლის?

– არა­ნა­ი­რი, ყვე­ლა­ფე­რი გე­ნე­ტი­კის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. ფო­ტო­ებ­ში უფრო ასა­კო­ვა­ნი ვჩან­ვარ, ვიდ­რე ისე ვარ. ცო­ტამ, მაგ­რამ მა­ინც და­მი­წე­რა კო­მენ­ტა­რებ­ში, უი რა ბე­ბე­რია, ფეხ­ზე კუბო აქვს გა­მობ­მუ­ლიო და ასე შემ­დეგ.. ბევ­რი ქალი მი­წერ­და, ამ ასაკ­ში გა­თხო­ვე­ბა რა ჯან­და­ბად უნ­დო­დაო. არ მეს­მის, რა­ტომ არ ვი­ყა­ვი ღირ­სი, ბედ­ნი­ე­რად ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, გვერ­დით ღირ­სე­უ­ლი მე­უღ­ლე მყო­ლო­და?!

ამბები.ჯი