,,შეხედეთ უბისას მონასტრის ფრესკას – „საიდუმლო სერობა“ და იამაყეთ!”

(წააკითხეთ ბავშვებს და გიდებს);

შეხედეთ უბისას მონასტრის ფრესკას – „საიდუმლო სერობა“ და იამაყეთ! ეს არის XIV საუკუნის ქართველი მხატვრის დამიანეს და მისი მოწაფის გერასიმეს ახალი სტილი! და პოსტის ეპილოგს დავასწრებ და მოგახსენებთ: ვუსწრებთ!!! ვუსწრებთ ევროპას რენესანსში; ქართულმა შუასაუკუნეებმა უფრო ადრე დაწიყო სითამამე რენესასნსისკენ!

უბისას სამონასტრო კომპლექსი იმერეთში, ხარაგაულის გულია; ზესტაფონის აღმოსავლეთით 15 კმ-ის მოშორებით, სოფელ უბისას ჩრდილო -აღმოსავლეთით დგას და დროის ბრუნვას უძლებს მონასტერი, რომლის ისტორიაც IX საუკუნიდან იწყება;

ეს ის განსაკუთრებული ადგილია, რომელიც აფხაზთა მეფის მოწადინებით გრიგოლ ხანძთელმა ეკლესიისთვის აირჩია;

გიორგი მერჩულე ჰყვება: მოვიდა მამა გრიგოლი და სარწმუნოებისა მეფისა აღაშენა მონასტერი და უწოდა მას უბეი!

ოსკარ შმერლინგის ნიჭიერი ქალიშვილი, ქართული ხელოვნების მკვლევარი რენე შმერლინგიც (Rene Schmerling) სწორედ გრიგოლ ხანძთელის დროს აგებულად მიიჩნევს უბისის მთავარ ტაძარს; რომელიც მოგვიანებით სიმონ ჭყონდიდელს 1141 წელს განუახლებია;

უბისა სულ ცოცხლობდა, მაშინაც, როცა საქართველოში ბნელი წლები იდგა; XIV საუკუნეში, გიორგი ბრწყინვალის დროს, მონასტრის მთავარი ტაძარი უნიკალური ფრესკებით შეიმკო;

XVI-XIX საუკუნეებში უბისის მონასტერის პატრონები აბაშიძეების გვარი ხდება; ამაზე მეტყველებს სამარხები და შეწირულობები;

ქართული მონასტრები ლოცვის გარდა, მუდმივად ღაღადებდა ცოდნას, კულტურას; უბისაშიც სანთლების შუქზე იწერებოდა ხატები და გადაიწერებოდა წიგნები, კეთდებოდა ჭედური ფრესკები;

თუ მდინარე ძირულას მარცხენა მხარეს გადავალთ, ყინყიბოურის მაღალ გორაკზე შემორჩენილი ნანგრევები. მიწაში ჩაფლული უძველესი ჭურების რევადობა – 100-200 ფუთია; ჭურები მოწმეა – ძველი მოსახლეობა სწორედ მაშში ინახავდა ღვინოს და წყალს;

უბისას ფრესკები ცალკე საოცრებაა: წმინდანთა სახეებში იკონოგრაფიული მეთოდი ცხოვრებისეული მანერითაა შეცვლილი; უბისა ჰუმანურია, ემოციური, რენესანსული…

ჰოდააააა…. დიდი იტალიელის ლეონარდო და ვინჩამდე სწორედ უფისას „უკანასკნელი სერობის“ სუფრაზე ჩნდება თევზი!!! ხოლო, წმინდანთა სახეებში ადამიანური ჟესტები და მიმიკა; ასეა, ვასწრებთ!!! ვასწრებთ ევროპას რენესასნსში!

იხტიოს! ესაა ქრისტიანობის ყველაზე ცნობილი, მაგრამ სამწუხაროდ უკანასკნელი ვახშამი ქრისტეს კაცად ყოფნის დედამიწაზე!

სურფაზე დევს: ლამაზი ლარნაკები (თევზით), სურებით წითელი ღვინო, ოთხად ჯვრად დასერილი პურები (სეფისკვერები? ოთხთავი? ჯვარი!!!); დევს დანები!!! სუფრა გაწყბილია!!! გაწყობილია ქრისტიანულად და ზიარების არიბუტიკით, სადაც უბისას თევზი (ლეონარდოსთან არის გველთევზა) წმინდა ქართულ კალმახს ჰგავს და ქრისტიანობის სიმბოლოა!

გარდა ამისა: ქართველ ხატმწერ დამიანეს ზუსტად აქვს გათვლილი ჯოდმის წესები!! ლეონარდოს სერობა სკამებზე მიმდინარეობს, უბისას მონასტერში ქრისტე და მისი მოწაფეები პალესტინაში, I საუკუნის სმა-ჭამის წესების მიხედვთ – მსერობლები სხედან დიდ ბალიშებზე! (სხვა ქართულად მოხატულ სერობებში, ლეონარდომდეც ჩანს სკამები ;

და მთავარი: ლეონარდოს ფრესკაზე იუდა არ ზის ქრისტეს გვერდით. არადა, წესით უნდა იჯდეს; პალესტინაში პირველ საუკუნეში ვახშმის დროს საპატიო ან საყვარელი სტუმარი იჯდა მთავარი პეროსნის გვერით;

უბისაში კი, იუდა ქისტეს გვერდით ზის. მეტიც, მაგიდაზეა გადმოწოლილი და ბარძიმს ეხება ხელით.

უბისაში, მხატვრებმა დამიანემ და გერასიმემ სახარება გააცოცხლეს; კაცობრიობის ყველაზე მთავარი კითხვა სერობაზე დაისვა: ვინ არის გამცემი? და მთავარი პასუხია: ვისაც პინაკში ჩაწებულ ლუკმას მივაწვდი!!!

უბისას მონასტერში იუდა XIV საუკუნიდან ცხოვრობს ფრესკაზე – როგორც ყველაზე საყვარელი მოწაფე და ყველაზე გამცემი პერსონაჟი კაცობრიობის ისტორიაში!

მის მაგიდაზე „გადაწოლაში“, ქრისტეს ხელის იუდას ბეჭზე დადებაში, ამ საოცარ სამუდამოდ განაბულ ჟესტში იკითხება სახარების ყველაზე დიდი საიდუმლო – იუდა გამყიდველია!

და ბოლოს მინდა გაგაცნოთ სიტყვა – მსერობლები!

მსერობლები – რა მაგარი სიტყვაა, არა?;

ეს მუსიკალური სულხან საბა ორბელიანთან შემომეფეთა, ლექსიკონში – წიგნის კონაში!!! მსერობელია ის, ვინც სერობას ანუ ვახშამს მიირთმევსო; სერის მჭამელი!