დედა შვილს ძუძუს აჭმევდა და ორივე შავმა ჭირმა გააქვავა სარეცელს_ ხევსურეთის სოფლის სიკვდილის ისტორია

გარეთ დავტოვე ცხენი.
სახლი.
ჩემი ბავშვობა.

გაღმასოფელში ასკილი ყვავის.

სხედან ბავშვები ვიწრო სარკმელთან.
და შემობერილ ნიავს.
თვალებით ეფერებიან.

სარკმლის გარეთ ჰაერია,
შიგნით – სიჩუმე.

ამ წვრილ სარკმელში.
ღმერთიც ვეღარ შემოეტევა.

მე და სიკვდილი ერთ საწოლში ვწევართ და.
ილი არ გვეკარება.
*
დედა ტიროდა:
“ნეტავ, სიკვდილს მისცა შვილიო…”

ჩემ სოფელში მზე ორჯერ ჩადის.

შემოფრენილმა გულწითელამ
თითქოს სიცოცხლე შემოიტანა,
ისე ავღელდით.

მაინც მომაგნო,
ჩემი ძაღლი სარკმელთან ყმუის.

მესიზმრა, თითქოს ამოვიდა მზე და გავედით.

რა სიჩუმეა,
სიჩუმესაც კი ვეღარ ვისმენ.

ქალაქისოდენი ღამეა.

ჩემს სახლს ასტკივდა.
კედლები და ღია ფანჯრები.

ვცდილობ ფეხი არ დავაბიჯო.
მკვდარსა და ცოცხალს.

მკვდრებიც დგებიან და წვებიან,
როგორც ჩრდილები.
…
მხოლოდ ეს სიტყვები და ტანჯვით ამოწყვეტილი ანატორელების ჩონჩხები დარჩა ისტორიას.ისეთი ჩონჩხიც, დედა შვილს რომ ძუძუს აჭმევს და ორივე შავმა ჭირმა გააქვავა სარეცელს.ამ ქალს ეკუთვნის სევდიანი ჩანაწერი-“გაღმა სოფელში ასკილი ჰყვავის”…
უსაზღვრო სევდაა ანატორის ისტორია.ეს არც ლეგენდაა და არც ცრემლდამატებული ამბავი.თუმცა,იმხელა სიამაყის განცდაა,რომ ხმამაღლა გინდა მოუყვე მთელ სამყაროს- ამ გმირი ხალხის გაგრძელება ვართ და მიუხედავად ბევრი მარცხისა,ჩვენზე მებრძოლი და გმირული წარსულის მქონე ერი,ნამდვილად იშვიათობაა.
და ბოლოს,სულ მიკვირს მწერლებს,რეჟისორებს და ნებისმიერს,ვისაც ძალუძთ უკვდავება შესძინონ უმაგალითო სულგრძელობას, რატომ არ აქვთ შექმნილი ამ უნიკალურ ისტორიაზე რამე ღირებული..
ყოველი შემთხვევისთვის ასეთი მე მხოლოდ გოდერძი ჩოხელი ვიცი…

ავტ: Eka Kherkheulidze