„იმდენმა ტკივილმა მოიყარა თავი, რომ…“

მსა­ხი­ობ­მა და ტე­ლე­წამ­ყვან­მა აჩი­კო სო­ლო­ღაშ­ვილ­მა გა­და­ცე­მა­ში „დილა მშვი­დო­ბი­სა, სა­ქარ­თვე­ლო” ის წლე­ბი გა­იხ­სე­ნა, როცა სახ­ლი­დან წა­­ვი­და. ამას ოჯა­ხის მხრი­დან გარ­კვე­უ­ლი და­ძა­ბუ­ლო­ბაც მოჰ­ყვა, თუმ­ცა მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ფაქტს შე­ე­გუენ.

.

-პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც წა­ვე­დი სახ­ლი­დან. და­ვი­წყე სამ­სა­ხუ­რი და ჩემს თავს მი­ვე­ცი ამის უფ­ლე­ბა. 19 წლის ვი­ყა­ვი. იყო მსუ­ბუ­ქი, მაგ­რამ მუ­ქა­რა. იყო თბი­ლი სა­უ­ბა­რი – „იქ­ნებ არ გინ­და, დე­დი­კო, ვინ გა­გი­რე­ცხავს, ვინ გაჭ­მევს, ვინ გას­მევს”…

იმ­დენ­მა ტკი­ვილ­მა მო­ი­ყა­რა თავი, რომ ჩემს თავს ვე­კი­თხე­ბო­დი, ღირ­და თუ არა ამის გა­კე­თე­ბა. მერე მივ­ხვდი, რომ მე ძა­ლი­ან მინ­დო­და და მათი ტკი­ვი­ლე­ბი მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნი იყო, ვიდ­რე ჩემი ლტოლ­ვა და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბი­სად­მი. მერე იყო დღე­ში რამ­დე­ნი­მე ზარი, მე­სი­ჯი. რა ქენი, ჭა­მეო?

თით­ქოს ამან უფრო მეტი გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბა და მზრუნ­ვე­ლო­ბა გა­მო­იწ­ვია. მა­ნამ­დე თით­ქოს ასე არ იყო. სახ­ლში როცა ვი­ყა­ვი, შე­იძ­ლე­ბო­და არ და­ე­რე­კათ და არ ეკი­თხათ, ვჭა­მე თუ არა. სახ­ლი­დან გა­ვე­დი, თუ არა­, და­ი­წყო, ვაიდა, იქ­ნებ მში­ა­, იქ­ნებ ცუ­და­დაა. არ მინ­დო­და, ჩემი ოჯა­ხის­თვის მეტი ტკი­ვი­ლი მი­მე­ყე­ნე­ბი­ნა. გარ­კვე­უ­ლი ეტა­პის მერე მი­ი­ღეს ეს მო­ცე­მუ­ლო­ბა… შე­ე­გუვენ, – ამ­ბობს სო­ლო­ღაშ­ვი­ლი გადაცემაში, სადაც სა­უ­ბა­რი შე­ე­ხე­ბო­და და­მო­უ­კი­დე­ბელ ცხოვ­რე­ბას.