ქართველი ბლოგერის ტკივილიანი ცხოვრება

პე­დო­ფი­ლია, ძა­ლა­დო­ბა, ემიგ­რა­ცია, მარ­ტო­ხე­ლა დე­დო­ბა, დედა – დე­მენ­ცი­ის დი­აგ­ნო­ზით, ეს ყვე­ლა­ფე­რი, კი­დევ უამ­რა­ვი სირ­თუ­ლე იყო და არის მის ცხოვ­რე­ბა­ში… დღეს ანა ბარ­ბა­ქა­ძე კა­ნა­და­ში შვილ­თან და დე­დას­თან ერ­თად ცხოვ­რობს. სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ხში­რად ჩანს მისი ვი­დე­ო­ე­ბი, სა­დაც ახალ­გაზ­რდა, გა­მორ­ჩე­უ­ლი გა­რეგ­ნო­ბის გოგო გულ­წრფე­ლად ყვე­ბა თა­ვის ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ.

.

ანა ბარ­ბა­ქა­ძე კა­ნა­დი­დან ambebi.ge-ს ე­სა­უბ­რა:

– ძა­ლი­ან რთუ­ლი ბავ­შვო­ბა მქონ­და… მე რა­ტომ მე­ხე­ბა უცხო ბი­ძია იქ, სა­დაც არ მსი­ა­მოვ­ნებს?! მე რა­ტომ მიყ­ვი­რის დედა ?! მე რა­ტომ მა­სის­ხლი­ა­ნებს მამა?! მე რა­ტომ დამ­ცი­ნი­ან?! მე რა­ტომ არ მე­მე­გობ­რე­ბი­ან?! მე რა­ტომ მკლა­ვენ?! მე რა­ტომ არა­ვის ვუყ­ვარ­ვარ?! კი­თხვებ­ზე პა­სუ­ხი არ­სად იყო, ტკი­ვი­ლი კი მრავ­ლად გახ­ლდათ. კი­თხვებ­ზე ვერგა­ცე­მუ­ლი პა­სუ­ხე­ბის გამო გა­დავ­წყვი­ტე, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ჩემი ბრა­ლი იყო, ყვე­ლა­ფერ­ში ჩემ თავს ვა­და­ნა­შა­უ­ლებ­დი. ბავ­შვო­ბა­ში თავს სიყ­ვა­რუ­ლის უღირ­სად ვთვლი­დი, მშობ­ლებ­მა უპი­რო­ბო სიყ­ვა­რუ­ლი არ გა­მი­ზი­ა­რეს, რად­გან თა­ვა­დაც არ ჰქონ­დათ, მათი მშობ­ლე­ბიც ხომ ტკი­ვილ­ში, წარ­სულ­ში ცხოვ­რობ­დნენ და ანა­ლო­გი­უ­რი ფიქ­რე­ბი, შეგ­რძნე­ბე­ბი ას­წავ­ლეს მათ.

ამ ყვე­ლაფ­რი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ვცხოვ­რობ­დი სირ­ცხვი­ლის და და­ნა­შა­უ­ლის გრძნო­ბით, ჩემი ქმე­დე­ბე­ბიც ანა­ლო­გი­უ­რი გახ­ლდათ და რა ფიქ­რე­ბი, შეგ­რძნე­ბე­ბი და ქმე­დე­ბე­ბიც მქონ­და,ზუს­ტად იგი­ვე ცხოვ­რე­ბას ვი­ზი­დავ­დი, არა­ფე­რი იც­ვლე­ბო­და. ბევ­რი მა­გა­ლი­თი მქონ­და თუ რო­გო­რი არ უნდა ყო­ფი­ლი­ყო ადა­მი­ა­ნი. იმის მიხ­ვედ­რით თუ რო­გო­რი არ მინ­დო­და, რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, მივ­ხვდი, რა არ­ჩე­ვა­ნი უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა. ჩემი არ­ჩე­ვა­ნი სი­კე­თე გახ­ლდათ.

– ბევ­რი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი გე­ყო­ლე­ბო­დათ, თუ გსურთ პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე სა­უ­ბა­რი, სა­სი­ა­მოვ­ნო მო­გო­ნე­ბე­ბი რომ გაგ­ვი­ზი­ა­როთ..

– ძა­ლი­ან მინ­და პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე სა­სი­ა­მოვ­ნო მო­გო­ნე­ბე­ბი გა­გი­ზი­ა­როთ, თუმ­ცა­ღა ჯერჯე­რო­ბით არ მქო­ნია. ტკი­ვი­ლი­ა­ნი მე, ტკი­ვი­ლი­ან ადა­მი­ა­ნებს ვი­ზი­დავ­დი. შე­სა­ბა­მი­სად პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა ში­შებ­ზე, არას­რულ­ფა­სოვ­ნე­ბა­ზე, უპა­ტივ­ცე­მუ­ლო­ბა­ზე უსიყ­ვა­რუ­ლო­ბა­ზე, მე­სა­კუთ­რე­ო­ბა­ზე, კონ­ტროლ­ზე აშე­ნე­ბუ­ლი მქონ­და, რის გა­მოც ყო­ველ­თვის თავ­ზე მენგრე­ო­და. იმ პე­რი­ოდ­ში ჩემი თავი არ მიყ­ვარ­და და, რა თქმა უნდა, სხვის შეყ­ვა­რე­ბა­საც ვერ შევ­ძლებ­დი. ცხო­ვე­ლურ, ჰორ­მო­ნა­ლურ, ინ­სტიქ­ტუ­ა­ლურ სიყ­ვა­რულ­ზე აგე­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი ტკი­ვი­ლი­ა­ნი გახ­ლდათ. ამას­წი­ნათ ჩემს 7 წლის შვილს ვკი­თხე: – და­ნი­ელ, შენ­თვის რა არის სიყ­ვა­რუ­ლი – მეთ­ქი და მან მი­პა­სუ­ხა: – სიყ­ვა­რუ­ლი სიმ­შვი­დეა… გა­ვოც­დი, ასეთ პა­სუხს მე არას­დროს გავ­ცემ­დი. ტრავ­მი­რე­ბულ მეს, სიყ­ვა­რუ­ლი მღელ­ვა­რე­ბა მი­მაჩ­ნდა. ახლა კი ვხვდე­ბი, რე­ა­ლუ­რი, უპი­რო­ბო სიყ­ვა­რუ­ლი სიმ­შვი­დე გახ­ლავთ.

9 წელი ხდე­ბა, რაც ამ ეტაპ­ზე მარ­ტო­ხე­ლა დედა გახ­ლა­ვართ. ფლირ­ტის დო­ნე­ზეც კი არა­ვის­თან მქო­ნია ურ­თი­ერ­თო­ბა. ბევ­რს ჰქონ­და მცდე­ლო­ბა, თუმ­ცა­ღა მე კონ­ცენ­ტრა­ცია სულ ჩემ შვილ­ზე მქონ­და. ამით ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვარ. მინ­და გი­თხრათ, სა­კუ­თა­რი თა­ვის ცვლი­ლე­ბის ფასს ვიხ­დი, ის მარ­ტო ყოფ­ნა გახ­ლავთ.

 -კა­ნა­და­ში გა­დას­ვლა და ყვე­ლაფ­რის თა­ვი­დან და­წყე­ბა, სირ­თუ­ლე­ე­ბი რამ გა­გი­ად­ვი­ლათ?

– დიახ, ემიგ­რა­ცია ურ­თუ­ლე­სი გახ­ლავთ, მაგ­რამ ემიგ­რა­ცი­ამ მე გა­და­მარ­ჩი­ნა, რო­დე­საც ცვლი­ლე­ბას იმ რე­ა­ლო­ბა­ში რა­შიც ხარ ვერ ახერ­ხებ, უნდა მო­შორ­დე, რომ ადეკ­ვა­ტუ­რად და­ი­ნა­ხო მოვ­ლე­ნე­ბი, შეძ­ლო კურ­ნე­ბა, ცვლი­ლე­ბა, ზრდა და ცოდ­ნის გა­ზი­ა­რე­ბა. ჩვენ თავს რაც ხდე­ბა, ხდე­ბა იმის­თვის, რომ გამ­კლა­ვე­ბის, ცვლი­ლე­ბის გზე­ბი ვის­წავ­ლოთ და ამით სხვას გა­ვუ­ად­ვი­ლოთ ცხოვ­რე­ბა.

ambebi.ge