თიკა მახალდიანი ოჯახის ტრაგედიაზე

თბილისში, კოვიდპანდემიის დროს, როცა კომენდანტის საათი მოქმედებდა და თბილისელების უმრავლესობა სახლიდან არ გადიოდა, 2020 წლის 19 აპრილს, აღდგომა დღეს, საღამოს, 9 საათზე, ვაჟა-ფშაველაზე, მრავალსართულიან კორპუსში, მე-7 სართულზე, ბინის ერთ-ერთ ოთახში მყოფი თამარ ანთელავა, სახლში ფანჯრიდან შევარდნილმა ტყვიამ შეიწირა. ტყვია კეფაში მოხვდა. უცნაურ ხმაურზე ოთახში შესულ ოჯახის წევრებს ქალი გარდაცვლილი დახვდათ.

საბედისწერო გასროლის ამბავმა მთელი ქვეყანა შეძრა. 52 წლის გარდაცვლილი ქალბატონი მომღერალ თიკა მახალდიანის დედა გახლდათ. თიკა მახალდიანი ამ ტრაგედიას ამბები.ჯი-ისთან იხსენებს:

.

– 2020 წლის 19 აპრილი იყო, აღდგომა და პანდემიის გამო ჩაკეტილები ვიყავით. მე, ჩემი ქმარი და შვილი ცალკე ვცხოვრობთ და ჩვენთან სახლში ვიყავით. დედა, მამა, ჩემი ძმა და ბებია ერთად იყვნენ იმ სახლში ვაჟა-ფშაველაზე, სადაც გავიზარდე. დედა მანამდე 2 თვე არ მყავდა ნანახი, პანდემიაში მათთან კონტაქტს ვერიდებოდი. ხომ გვეუბნებოდნენ, არავინ ნახოთ, სახლში იყავითო და ამას ვითვალისწინებდით. დედაჩემს ჩემს შვილზე სული ელეოდა, გიჟდებოდა, ამიტომ რომ ვერ მივდიოდით მათთან, ერთმანეთს ხშირად ვურეკავდით, – სულ ვიდეოზარები გვქონდა. იმ ლოკდაუნის დროს ძირითადად ასე ვურთიერთობდით. ჩემი შვილიც სულ თამუნა, თამუნას გაიძახოდა და თვითონაც ურეკავდა ხოლმე… ბავშვი რომ ვერ ვანახე და ახლა ცალკე ამას ვერ ვინელებ… დედა 19-ში, აღდგომას დილიდან რაღაცებს ამზადებდა, ჩვენთვის რომ გამოეგზავნა და კურიერის საშუალებით გამოგვიგზავნა კიდეც…

– მისი ასეთი უეცარი გარდაცვალება როგორ გაიგეთ?

– 19-ში საღამოს ბავშვს დასაძინებლად ვამზადებდი და სალომე ბაკურაძემ დამირეკა – რას შვრებიო. ცოტა გამიკვირდა, რადგან მანამდე ველაპარაკე, ერთმანეთს აღდგომა მივულოცეთ. ხმა ოდნავ შეშფოთებული ჰქონდა. ზუსტად არა, მაგრამ რაღაც იცოდა, მე საერთოდ არაფერი. როდესაც მიხვდა, რომ არაფერი ვიცოდი, მითხრა, – ჩემს მეუღლეს შენს მეუღლესთან საქმე აქვს, დაუძახე და ტელეფონი გადაეციო. მეც ტელეფონი გადავეცი. ის იქით ოთახში გავიდა და რაღაცას ლაპარაკობდა. რომ შემობრუნდა, თქვა, – შენს სახლთან, ეზოში, რაღაც სროლა ყოფილა, ვიღაცებმა იჩხუბეს, თამუნა ფანჯრიდან იხედებოდა, ტყვია მოხვდა და საავადმყოფოშიაო.

მათაც ასეთ დონეზე ჰქონდათ ინფორმაცია. ამის გაგების მერე არაფერი მახსოვს. გავგიჟდი, ეზოში სროლა იყო, მეშვიდე სართულზე ტყვია როგორ ავარდა-მეთქი?!. მერე ვი­ღა­ცე­ბი რე­კავ­დნენ, იყო ამ­ბა­ვი, რო­გორც ჩანს, ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ყვე­ლა­ფე­რი გა­ი­გო და მი­თხრა, ჩა­იც­ვი, მივ­დი­ვართ, თან კორ­სიზს მაძ­ლევ­და, – და­ლი­ეო. აგო­ნი­ა­ში ვი­ყა­ვი, ამი­ტომ მთხოვ­და, ბავ­შვი კარ­გად და­ი­ჭი­რე ხელ­ში, მივ­დი­ვარ­თო.

ჩემს სახ­ლთან რომ მი­ვე­დით, და­უ­რე­კეს, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მიყ­ვა­ნის­თა­ნა­ვე გარ­და­იც­ვა­ლაო, მაგ­რამ სა­ნამ ეზომ­დე არ მი­ვე­დით, მე ეს სა­ში­ნე­ლი ამ­ბა­ვი არ ვი­ცო­დი. იქ კი უკვე ჩე­მით მივ­ხვდი, რა უბე­დუ­რე­ბაც მოხ­და… ეზო ხალ­ხით იყო სავ­სე, პო­ლი­ცია და სხვა­დას­ხვა სამ­სა­ხუ­რე­ბი ტრი­ა­ლებ­და. ფილ­მებ­ში რომ გი­ნა­ხავს, ისე­თი ამ­ბა­ვი იყო. სი­ტყვე­ბით ვერ ავ­ხსნი, რას გან­ვიც­დი­დი, რა მჭირ­და, – აზ­როვ­ნე­ბა მი­ჭირ­და, მქონ­და შოკი, ტკი­ვი­ლი, გა­ურ­კვევ­ლო­ბა, ელდა – ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თმა­ნეთ­ში ირე­ო­და. მერე ჩემ­მა და­ქალ­მა სახ­ლში წა­მიყ­ვა­ნა და მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყო­ფი მას­თან ვი­ყა­ვი. ჩე­მით ვერ ვმოძ­რა­ობ­დი, ხალ­ხს დავ­ყავ­დი, ვერ ვაზ­როვ­ნებ­დი. შემ­დეგ ისიც გა­ირ­კვა, რომ ტყვია არც ისე ახ­ლო­დან, კორ­პუ­სი­დან იყო ნას­რო­ლი – ნუ­ცუ­ბი­ძის ქუ­ჩი­დან ვაჟა-ფშა­ვე­ლა­ზე და სახ­ლში შე­მო­ვარ­და…

-დედა იმ დროს რას აკე­თებ­და?

– სა­ვარ­ძელ­ზე იჯდა და კომ­პი­უ­ტერ­ში რა­ღა­ცას უყუ­რებ­და… სახ­ლში შე­მო­ვარ­დნი­ლი ტყვია კე­ფა­ში მოხ­ვდა. სხვა ად­გი­ლას რომ მოხ­ვედ­რო­და, შე­იძ­ლე­ბა გა­დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო. თან გამ­ჭო­ლი არ იყო.

– იმ პე­რი­ოდ­ში დე­დას­თან ერ­თად ვინ იმ­ყო­ფე­ბო­და?

– მამა, ჩემი ძმა და ბე­ბი­ა­ჩე­მი. დედა და ბე­ბია ერთ ოთახ­ში იყ­ვნენ. ბე­ბი­ა­ჩე­მი ტე­ლე­ვი­ზორს უყუ­რებ­და და წინ იჯდა, მა­მა­ჩე­მი და ჩემი ძმა სხვა ოთახ­ში იყ­ვნენ. ჯერ უდი­დე­სი მსხვრე­ვის ხმა გა­ი­გეს და ეს იყო აივ­ნის შუშა, რო­მე­ლიც ჩა­მო­იმ­სხვრა. ამ ხმა­ზე გა­მოც­ვივ­დნენ, ოღონდ თა­ვი­დან ვე­რა­ვინ მიხ­ვდა, რა მოხ­და.

– თუ მო­ას­წრო დე­დამ რა­მის თქმა?

– არა, ვე­რაფ­რის. ბე­ბია ამ­ბობ­და, ვუ­ძახ­დი, – თამო, თამო – ხმას არ მცემ­დაო. ძა­ლი­ან მალე გა­არ­კვი­ეს და და­ად­გი­ნეს ტყვია, სა­ი­დან იყო ნას­რო­ლი და იმ ადა­მი­ანს პირ­და­პირ სახ­ლში მი­ად­გნენ. ეძი­ნა და რომ უთხრეს, ადა­მი­ა­ნი მო­კა­ლიო, – თურ­მე შოკ­ში ჩა­ვარ­და. ალ­ბათ ეგო­ნა, რომ ის ყვე­ლა­ფე­რი ესიზ­მრე­ბო­და. პო­ლი­ცი­ე­ლი იყო, აღ­დგო­მას მე­გობ­რებ­თან ერ­თად აღ­ნიშ­ნავ­და. 9 სა­ა­თის­კენ სტუმ­რე­ბი გა­ა­ცი­ლა, რად­გან ლოკ­და­უ­ნის გამო უკვე სახ­ლში უნდა ყო­ფი­ლიყ­ვნენ. რომ შე­მობ­რუნ­და, ნას­ვა­მი იყო, ია­რა­ღი ის­რო­ლა, დაწ­ვა და და­ი­ძი­ნა… და­ი­ჭი­რეს..

– სად არის ახლა?

– თუ მარ­თლა და­მი­ჯე­რებთ, არ ვკი­თხუ­ლობ მის შე­სა­ხებ არა­ფერს. არ მინ­და, ვი­ცო­დე, სად არის, გა­მო­ვი­და თუ ისევ სას­ჯელს იხ­დის…

– ამ ტრა­გე­დი­ამ­დე რა­ი­მე წი­ნათ­გრძნო­ბა ხომ არ ჰქო­ნია?

– რამე რომ ეგ­რძნო, ისე­თი იყო, არც მე­ტყო­და, რომ არ მე­ნერ­ვი­უ­ლა. 2 დღით ადრე ასე­თი ეპი­ზო­დი იყო, რაც ძა­ლი­ან ცუ­დად ჩამ­რჩა. ბავ­შვს რომ ელა­პა­რა­კე­ბო­და, ერთი ჩა­ი­ლა­პა­რა­კა, – ვა­ი­მე, ასე მგო­ნია, ვე­ღა­რას­დროს ვე­ღარ ვნა­ხა­ვო. ეს პან­დე­მი­ის ჩა­კე­ტი­ლო­ბა რომ იყო, ამას მო­ა­ყო­ლა, მაგ­რამ ცუ­დად მახ­სოვს… კი ვუ­თხა­რი, რას ლა­პა­რა­კობ-მეთ­ქი. მერე გა­ი­ცი­ნა… ისე­თი და­ძა­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, ალ­ბათ იფიქ­რა, კო­რო­ნა და­მე­მარ­თე­ბაო. სხვა რა უნდა ეფიქ­რა. ამას ვინ წარ­მო­იდ­გენ­და?!ჯან­მრთე­ლი იყო, არა­ფე­რი აწუ­ხებ­და.

ამბები.ჯი